“Os fillos do mar” é a ópera prima de Pedro Feijoo, a súa primeira edición tivo a súa enxundia ao producir un conflito entre os malvados críticos e os compracentes lectores, que pasaron por riba da erudición literaria sen contemplacións, chegando a convertelo nun éxito brutal con 8 edicións entre 2012 e 2015. Non é que sexa unha magnífica novela, pero se consegues pasar as cen primeiras páxinas, que se fan algo tediosas, atópaste cun thriller mistura de novela histórica, suspense e mesmo unha aventura de piratas que te transporta á candidez lectora dos dezaseis anos, onde perdoabas calquera falliño se viña impregnado de divertimento. Non é ningunha sorpresa que se convertira nun libro insignia para o fomento da lectura entre os máis novos. A min fixome lembrar unha das travesías pola costa da morte, na compaña dun lobo de mar que ía relatando na viaxe vellas historias dos innumerábeis naufraxios que aconteceron por mor desas agullas do diaño que fenderon o bandullo de centos de embarcacións nas costas galegas, aínda hoxe, eses baixos agochan algúns pecios que seguen sendo obxecto de desexo para os novos piratas do mar.
Volvendo ao libro, pasei uns boísimos ratos recuperando isa maxia da literatura adolescente. Recomendable.
“Os fillos do lume” é a secuela de “Os fillos do mar” e tenme toda a pinta de ir rachar novamente no mercado editorial, outra novela negra dunha inxenuidade adolescente que, sen dúbida, fará furor nos institutos. Detrás dun traballo de investigación aprol da reconquista viguesa Feijoo constrúe unha nova trama de intriga coas persoaxes do arquitecto Simón, a historiadora Mariña e o inspector Bruno como protagonistas. Outra novela de lectura doada, sen complicacións narrativas e dirixida con toda a intención aos lectores noveles. Arrasará.
Categoría: Clube de Lectura (Páxina 2 de 3)
Xa hai anos leín “El amante lesbiano“, unha novela-ensaio de José Luis Sampedro no que reflexionaba sobre a identidade de xénero. A predisposición social a patoloxizar ás persoas que no conflúen coa taxonomía única e bipolar de home vs muller baseándose na morfoloxía xenital ao nacer deixa fóra da “normalidade’ unha chea de persoas que sofren a etiqueta de “distrofia” durante toda a súa vida.
Unha exclusión social que desgarra os sentimentos dun xeito cruel e inadmisible con consecuencias dramáticas que en ocasións rematan co suicidio. Existen estudos antropolóxicos que amosan inequivocamente a multitude de variables que constrúen a identidade de xénero, a quen non o fixera lle recomendo a lectura de “Sexo e temperamento” de Margaret Mead para afondar no relativismo da construción dos roles de xénero.
“22 segundos” é o tempo que tarda en subir á nube un vídeo coa declaración pública da súa identidade un home transexual, unha novela pensada para a sensibilización dos máis novos respecto á diversidade que debería ser de lectura obrigada nos centros de ensino. Un relato doado, inxenuo e curto no que Eva Mejuto despréndese da calidade literaria para abordar sen ambaxes a historia de Alex, un neno nado nun corpo de muller.
Enlace entrevista Eva Mejuto
Hai pouco tempo conversaba cun amigo sobor da degradación do sistema educativo, a perversidade política que o afasta da igualdade e a inclusividade, o inmobilismo con cheiro a rancio do profesorado, a ausencia de implicación das familias… mil razóns coas que pretendía argumentar a debacle da educación pública; el limitou a responsabilidade ao alumnado. Se cadra sobran razóns para xustificar ese adoceamento bovino, as novas tecnoloxías, o alonxamento académico dos seus propios intereses, ata aqueles máis sociais que parecen ser tamizados polo filtro da productividade e que os afastan de calquera expectativa de intelectualidade, se cadra esa “obxección” converteuse na resposta silenciosa e agresiva fronte a un modelo triste, obsoleto e irracional.
“La mirada de los peces” recupera esa reivindicación do “terrorismo” adolescente, esa pulsión inconformista que posúe o poder de mobilizar cara ao cambio, e da que o alumnado de hoxe parece non ser consciente. Sergio del Molino escribe un caderno autobiográfico asentado no fito que supuxo para el a figura do profesor de filosofía Antonio Aramayona, un activista social que loitou pola educación pública, o laicismo e o dereito a unha morte digna, decidindo rematar coa súa vida en xullo do 2016.
É curioso que, a pesares de estar a case catro lustros da miña adolescencia, me sinta identificado con esa actividade gamberra, esa complicidade con algúns dos que foron os meus profesores e ata coa banda sonora dos comezos dos noventa que identifico cunha fidelidade case exacta á que escoitabamos nos garitos alá polo 79, ou prolonguei en exceso a miña puberdade ou a historia segue un ritmo cíclico que parece terse fracturado, porque cada día que entro ao instituto atópome con esa “mirada dos peixes”.
Boa novela de Eva Moreda “A Veiga é como un tempo distinto“, en a penas 120 páxinas constrúe un relato de amor e loita, contextualizado na diáspora galega a Londres mediado o século XX, que coincide cos primeiros movementos de liberación da muller e a actividade sindical polos dereitos das traballadoras. Moi recomendable.
Hai un días achegueime a un debate sobre “igualdade de xénero” e de aí xurdiu a suxestión da lectura de “Covardes” de Mª Xosé Porteiro.
Unha novela escrita no 2001 e que 17 anos despois continúa a amosar, cunha fidelidade que resulta desacougante, a realidade da prostitución e a trata de mulleres. A trama estructúrase sobre o relato das vidas de cada unha das persoaxes que dalgún xeito vense vencelladas no homicidio dunha rapaza. O que comeza parecendo unha novela negra ao estilo de “a man dereita” de Aníbal C. Malvar, remata convertido nun relato de denuncia social ben artellado e de lectura doada.
Sigo dende hai moitos anos as andainas de Magago a través das redes sociais. Este home vai facendo interesantes crónicas do patrimonio cultural galego no seu blogue ‘capítulo 0“, un dos máis antigos que segue vivo e traballando na divulgación da nosa cultura.
“O anxo negro” é a primeira peripecia novelística deste profesor de xornalismo, un libro que está condeado a acadar éxito entre os lectores noveles visto o precedente de Pedro Feijoo coa saga de “Os fillos do mar” e “Os fillos do lume“, que racharon con todas as espectativas editoriais.
O libro é un xogo de intriga que mestura antropoloxía e historia, dende unha perspectiva de culto á simboloxía galega, moi axeitado ao contexto de hoxe en día, onde o tema do expolio do noso patrimonio cultural é “trending topic”. A novela é doada de ler e faise entretida a pesares da aparente inxenuidade da trama. O dito, éxito asegurado.
Antón Riveiro Coello forma parte da elite dos escritores da literatura galega contemporánea. Algúns dos seus libros son obras maxistrais que estou seguro irán acadando relevancia co tempo. Recén veño de rematar “Á sombra dos bonsais“, un libriño que non vai ser o máis representativo da súa obra, achégase máis a un experimento editorial de miniaturas narrativas que agochan a retranca, o sentido do humor e a sensibilidade tan características da nosa cultura. Deixo un dos seus microrrelatos, miúdo e dunha potencia incuestionable, para ser lido nunha aula calquera. Ameaza.
Pois voltou Suso de Toro a dar sinais de vida coa súa nova novela”Fóra de si“, non é do mellor que lle teño lído pero este home tenme feito pasar uns momentos inesquecibles, ten boa man e boa cabeza para a escritura, é sen dúbida un dos gurús da literatura contemporánea galega. A trama é sinxela: a volta ao comezo dun home despois dunha vida artellada artificialmente, allea á vontade del mesmo, algo que nos ocorre a case todos, e que sementa unha insatisfacción agochada dentro de nós que imos trasmitindo por capilaridade sen darnos de conta do dano que orixinamos, como unha causalidade circular da que soamente nos libramos cando se achega a morte, daquela o perdón, a culpa e o que puido ser e non foi veñen a trocar as nosas vidas, cheas de segredos e mentiras. Dende un diálogo (monólogo) paterno-filial, a piques do falecemento do pai, o protagonista vai remexendo no seu pasado ata trocar o seu presente. A min prestoume.
A escritora María Solar constrúe unha novela para adolescentes de doadísima lectura que lembra un pouco a “As normas da casa da sidra” versión galega. Recollendo un episodio histórico esquecido ao comezo do século XIX, cando o monarca Carlos IV organiza unha expedición ás Américas para transportar a vacina da varíola utilizando a un grupo de nenos orfos de Santiago e A Coruña como vaciníferos. Unha aventura chea de tópicos e cun sesgo infantil que maila iso pode resultar didáctica para achegar aos máis novos ás primeiras andanzas da menciña como ciencia. Un libro de instituto.
Alguén mencionou “La mujer helada ” de Annie Ernaux como unha obra estrictamente feminista e reivindicativa fronte á popularísima tetraloxía de “La amiga estupenda” da Ferrante, pois é mesturar churras con merinas. Sen restarlle un ápice de valor ao libro de Ernaux, que é unha crónica da opresión patriarcal padecida por unha muller dende o seu nacemento, desenvolvida cunha descrición tan crible que resulta arrepiante e que constitúe unha revelación sen trampa nin cartón da escravitude do estereotipo machista gravado socioloxicamente a sangue e lume, resistente a unha educación non sexista e á intelixencia da muller. Malia iso a fluidez narrativa da Ferrante, a coidada elaboración do contexto, a construción das persoaxes … distánciaas dun xeito indiscutible, a comparación é imposible, sería como pensar que é mellor, a física ou as matemáticas. Por certo, un libro moi recomendable aínda que nunca sufrirá o estigma de verse convertido nun Best Seller.
Estamos aquí
O PESQUISADOR DO PAÍS
Blogue das Bibliotecas Escolares
As nosas novidades
A nosa videoteca
NOVEMBRO, MES DA CIENCIA EN GALEGO
Licencia do Blogue
Este obra está baixo unha licenza de Creative Commons Recoñecemento-NonComercial-CompartirIgual 4.0 Internacional.
Séguenos…
Comentarios recentes