Un outro blogue en galego de Wordpress

Etiqueta: novela

Fractura

Quedei ancorado no libro “La vida en las ventanas“, non volvín a Andrés Neuman ata esta “Fractura” e laméntoo, sempre se cruzan lecturas entre desexos e vas abandonando promesas de reencontros que no meu caso quedan nunha listaxe virtual que xamais terei tempo para baleirala. Neuman é un grandísimo narrador e a súa última obra é un xogo entre a novela e o xornalismo reivindicativo, un manifesto antinuclear agochado na historia dun sobrevivinte de Hiroshima e os relatos en primeira persoa de 4 mulleres en 4 cidades que compartiron distintos momentos da súa vida, un trenzado sociocultural que xoga coas sutilezas da comunicación humana a través da linguaxe.

De cada libro quédame un recordo, polo menos un, se non me ocorre é que pasou pola miña vida como os centos de persoas coas que me cruzo cada día, obsérvoas pero non as inclúo nos meus recordos. De “Fractura” quedarame un concepto, a palabra á miña idade estou seguro de que se desvanecerá, o ” Kintsugi“, unha arte xaponesa que reconstrúe pezas rotas facendo visibles as súas gretas con láminas de ouro, unha metáfora da vida que se destrúe e recompón nunha sinusoide ineludible, algunhas persoas empéñanse en disimular as cachizas que conforman a súa historia, cando o verdadeiramente belo é mostralas como cegadoras fracturas. Eu polo menos son un home roto en mil pedazos, un kintsugi.

O muiñeiro ouveador

O muiñeiro Ouveador

En outubro de 2018 faleceu Arto Paasilinna, escritor finés do que se dixo fora o inventor do “humor negro ecolóxico”.

Eu estreneime na súa obra co “O muiñeiro ouveador“, maxistralmente traducida ao galego por Tomás González Ahola. Unha boísima elección porque a historia ben podería estar contextualizada na Galiza de mediados do século XX. Un conto fermoso no que a tolemia é cuestionada dun xeito intelixente ao confrontar os valores urbáns coa natureza, un alegato panteìsta cheo de graza e dramatismo. Moi recomendable.

O último barco

Domingo Villar

Oito anos demorou Domingo Villar a terceira entrega das andainas do inspector Leo Caldas. “O último barco” son 800 páxinas de novela policial made in Galiza, unha “negra” de estrutura clásica que consegue manter a incertidume ata a derradeira liña. Gostara do debut con “Ollos de auga” e defraudome “A praia dos afogados” (sen mencionar a nefasta adaptación cinematográfica que fixeron dela) pero hai que recoñecer que este traballo, rumiando na pescuda dunha muller desaparecida en Moaña, está moi ben artellado. Lectura de entretenimento moi recomendable.
Para os/as incondicionais de Villar, que se contan por milleiros, imprescindible.

As benévolas

Las Benévolas

Tremendo libro de Jonathan Little, un prodixio da literatura, que aos seus 39 anos sacouse da chisteira unha obra descomunal. “Las benévolas” (2006) non é unha novela máis sobre o Holocausto. Coa estrutura das memorias dun oficial das SS, Little mergúllase nun relato histórico demoledor combinado simultáneamente con reflexións intimistas que o aproximan ao ensaio. Un libro dunha complexidade extraterrestre que atrapa dende o inicio ata o fin. É recomendable ler o glosario ao comezo, para non perderse na chea de acrónimos e nomenclaturas que aparecen nas case 1000 páxinas, e así poder centrarse na densidade da narración e na complexidade das súas persoaxes. Recibiu o Goncourt e o Grand Prix du Roman de L’Academie Française, pero podería ter sido recoñecido como unha das perlas da la literatura contemporánea. Chapeau. 

O xardín dos Finzi-Contini

O xardín dos Finzi-Contini

Unha historia de amor, ou quizais de desamor, escrita de forma exquisita. Eu quéixome da miña pobreza para deleitarme coas súas alusións á poesía italiana e máis da miña ignorancia respecto ao contexto socio-político do país a finais da década dos anos 30, pero o poder de “O xardín dos Finzi-Contini” reside no seu lirismo, Giorgio Bassani logra envolver o cotiá en papel de agasallo.

Mr Gwyn

Debo ser un progue con estudos universitarios porque, aínda que non teño querencia pola hiperglucemia, os caramelos de Baricco (“Seda” incluída) gústanme.
Mr. Gwyn” é outro conto fermoso sobre o oficio da escritura, este home inventouse un estilo narrativo que lle funciona dun xeito espectacular, ata os seus detractores o len. Non é para prodigarse coa súa obra pero… cada certo tempo un bombón senta como dios.

A canción do verdugo

Boa novela de Norman Mailer. “A canción do verdugo” é unha biopsia do lado escuro, unha farsa negra que percorre os antecedentes e o desenlace dun asasino sentenciado a pena de morte. Sobre a estrutura dunha historia real, Mailer afronta o cuestionamento dos criterios diagnósticos da saúde mental (co finísimo fío que separa a psicose da psicopatía), as relacións familiares e de parella que adornan a patoloxía (unha muller “ninfómana” e un home cunha paranoia celotípica), os paradoxos xudiciais respecto da execución da condena, os intrincados movementos da prensa… Todo un tratado sociolóxico en torno ao delito e á liberdade de elección respecto da vida e a morte.

O relato resulta pelín tocho e por momentos espésase na descrición do proceso pero faino sen perder un ápice de tensión narrativa. Recomendable.

Fractura

FracturaQuedeime ancorado en “La vida en las ventanas”, non volvín a Andrés Neuman ata esta “Fractura” e laméntoo, sempre se cruzan lecturas entre desexos e vas abandoando promesas de reencontros, que no meu caso quédanse nun listado virtual que xamais terei tempo para baleirar.

Neuman é un grandísimo narrador e a súa última obra é un xogo entre a novela e o xornalismo reivindicativo, un manifesto antinuclear agochado na historia dun supervivinte de Hiroshima e os relatos en primeira persoa de 4 mulleres en 4 cidades que compartiron distintos momentos da súa vida, un trenzado sociocultural que xoga coas sutilezas da comunicación humana a través da linguaxe.

De cada libro quédame unha lembranza, cando menos unha, se isto non ocorre é que pasou pola miña vida como os centos de persoas coas que me cruzo cada día, obsérvoas pero non as inclúo nos meus recordos. De “Fractura” quedarame un concepto, a palabra á miña idade estou seguro de que se desvanecerá, o “Kintsugi”, unha arte xaponesa que reconstrúe pezas rotas facendo visibles as súas fendas con láminas de ouro, unha metáfora da vida que se destrúe e recompón nunha sinusoide ineludible, algunhas persoas empéñanse en disimular os anacos que conforman a súa historia, cando o verdadeiramente fermoso é mostralos como deslumbrantes fracturas. Eu son un home roto en mil pedazos, un kintsugi.

© 2024 bibliolucus

Tema por Anders NorenArriba ↑

error

Gústache o blogue? Corre a voz