Un outro blogue en galego de Wordpress
O vindeiro mércores, día 31, teremos para celebrar o Samaín un festival no que haberá un contacontos e danzas terrofíricas. Participarán alumnos de 4º de ESO e será durante o tempo de lecer, collendo unha miguiña da clase anterior e un anaquiño da posterior. Esperamos gravar todo o acto e nos próximos días poderemos ver o resultado.
Polo de agora, aquí está o cartel.
Veño do deserto do Sáhara, de inaugurar unha biblioteca. Está en Dajla, o máis afastado, o máis esquecido dos cinco campamentos de refuxiad@s saharauís. É a cuarta biblioteca que construímos, e é preciosa. No centro plantamos árbores, para que @s nen@s e @s moz@s do Sáhara poidan experimentar o gozo de sentar baixo a súa sombra para ler un libro. Non queremos que esa biblioteca sexa ningún “templo de silencio”, senón máis ben un espazo para o son, para o ruído. Unha biblioteca que xa é o lugar máis fermoso do campamento. Un espazo para desexar ir buscar lectura, pero tamén amizade, soños compartidos. Incluso amor. Un lugar no que namorar mirando uns ollos por enriba do libro. Porque ao fin e ao cabo, a biblioteca é o lugar onde se descobre ao outro, de papel ou de carne.
Nun filme inesquecible, o mellor filme de ciencia ficción da historia, “2001, unha odisea do espazo”, aparece un monólito cada vez que o ser humano se dispón a dar un salto cualitativo. Kubrick, o seu director, debeu poñer un libro no seu lugar. Porque foron os libros os que marcaron o ritmo dos cambios do ser humano. Porque o libro é o laboratorio das mulleres e os homes, o lugar no que se experimenta con emocións, descubertas, utopías, apostas. Somos o que somos porque fomos pensando e escribindo sobre como ser e sobre como non ser. E seremos o que pensemos, o que pensen e escriban as vindeiras xeracións. Así que unha biblioteca non é só un lugar que convida a ler, senón tamén, ou por iso, un lugar que convida a escribir. As bibliotecas do século XXI so, poden ser, teñen que ser o sementeiro de novas novelas, novos monólitos, fitos do noso futuro. Se o século XX foi sen dúbida o século da lectura, o século XXI pode chegar a ser o século da escritura, xa o está sendo.
Por todo iso construímos bibliotecas nos campamentos do deserto. Porque non son só para @s saharauís. Págaas a nosa sociedade civil, mediante soci@s adult@s, e mediante actividades solidarias nos colexios, institutos e bibliotecas. E @s alumn@s e lector@s que as sufragan fanse conscientes do extraordinario que é ter unha biblioteca, aprenden a valorar a súa, a defendela. Cada biblioteca do deserto ten detrás a milleiros de nen@s, moz@s e adult@s que a fixeron posíbel co seu pequeno esforzo. Sumando. Cada lectora e lector saharauí ten ao seu carón a milleiros de lectoras e lectores, máis conscientes da importancia dunha biblioteca, porque co seu traballo construíuse unha, nun clima e lugar tan hostil.
Pensa na túa biblioteca. Houbo un día no que esa biblioteca non existía. Alguén soñouna, loitou por ela, encheuna de libros e tamén de soños. Faite do equipo dese alguén que a fixo posible, loita por un mundo no que non haxa un ser humano que non teña preto unha biblioteca, ou un amoroso “bibliobús”. Que non haxa ningunha nena e ningún neno, moz@ ou adult@, que non roce a man dunha bibliotecaria que a aconselle, que o oriente no labirinto. Que é o mesmo que dicir que non haxa ningún ser humano conectado ao que foi, o que é e o que será.
Na túa man hai milleiros de mans, apertando a túa, acompañándote no camiño. Tenras ou con durezas, pequenas ou grandes. No libro que te agarda na mesa de noite ou xunto ao sofá, hai millóns de libros. Inxenuos ou complexos, humildes ou luxosos. Mais todos preciosos. Conectados todos por un invisíbel fío de prata que un man con man, andel con andel, un fío inacabábel e luminosos. Inacabábel, e que así sexa. Hoxe é o Día da Biblioteca, que é o mesmo que dicir “O día da luz”.
Feliz día, feliz século.
Xa hai varios días que nos deixaron os rapaces do Instituto Humboldt – Gymnasium de Leipzig que participaron no tradicional intercambio que o noso centro leva a cabo con eles. O noso alumnado de 4º ESO visitara Leipzig o pasado marzo e eles estiveron aquí a finais do mes pasado.
No tempo que permaneceron connosco visitaron a nosa cidade e tamén estiveron en Santiago, no que fixeron un percorrido pola cidade cun guía, e na Coruña, onde visitaron a Domus, a praia e un pequeno paseo polo resto da cidade. Podémolos ver aquí, nun deses descansos na Aula de Alemán do centro.
Xa falta menos para que en marzo, novos alumnos e alumnas marchen de novo cara aló, a comezar de novo o ciclo.
Hoxe traemos un libro de ciencias. Está recomendado para as persoas miúdas até os 14-15 anos pero os que xa traspasaron esa idade, de seguro, que tamén o desfrutarán. Nel trátase unha temática un tanto novidosa pois, cun trazo de debuxo, aparecen eses seres microscópicos que viven canda nós; que están na sabas da cama, ou no nas mans ou na roupa ou , mesmo no fondo mariño. Tan só aparecen visibles a través dun miscroscopio e, agora, tamén neste libro.
Espantoso, quizais. Pero, dende logo si que é curioso.
Como é complicado amosar imaxes do libro, podes facerte unha idea mediante o book-trailer da editorial.
Debo ser un progue con estudos universitarios porque, aínda que non teño querencia pola hiperglucemia, os caramelos de Baricco (“Seda” incluída) gústanme.
“Mr. Gwyn” é outro conto fermoso sobre o oficio da escritura, este home inventouse un estilo narrativo que lle funciona dun xeito espectacular, ata os seus detractores o len. Non é para prodigarse coa súa obra pero… cada certo tempo un bombón senta como dios.
Boa novela de Norman Mailer. “A canción do verdugo” é unha biopsia do lado escuro, unha farsa negra que percorre os antecedentes e o desenlace dun asasino sentenciado a pena de morte. Sobre a estrutura dunha historia real, Mailer afronta o cuestionamento dos criterios diagnósticos da saúde mental (co finísimo fío que separa a psicose da psicopatía), as relacións familiares e de parella que adornan a patoloxía (unha muller “ninfómana” e un home cunha paranoia celotípica), os paradoxos xudiciais respecto da execución da condena, os intrincados movementos da prensa… Todo un tratado sociolóxico en torno ao delito e á liberdade de elección respecto da vida e a morte.
O relato resulta pelín tocho e por momentos espésase na descrición do proceso pero faino sen perder un ápice de tensión narrativa. Recomendable.
Outra novela curta que se le dun tirón. María Reimóndez gañou con “A dúbida” o XIV Premio de Novela por Entregas de “La Voz de Galicia”.
Unha doadísima narración de denuncia dos abusos sexuais na infancia artellada dende a perspectiva da muller do acosador. O compromiso de Reimóndez para visibilizar este indignante tema non é un feito aillado pois no 1998 fundou a ONG “Implicadas no desenvolvemento” dende a que se elaborou o proxecto “O son das buguinas” para a axuda ás vítimas do tsunami na India no 2004.
Lembro ter traballado con eses boísimos materiais na aula… un pedazo de muller.
Aquí se pode ler o discurso que leu na entrega do premio.
© 2024 bibliolucus
Tema por Anders Noren — Arriba ↑
Comentarios recentes