Quedei abraiado coa primeira lectura de Mario Caneiro, que foi “Ana e os homes“, e hoxe non atopo que dicir de “Homiños”, un cambio de tercio radical que só se asemella na inmensa calidade da escritura deste home.
Outra desestruturación intencionada das personaxes que van construíndo, con narracións en primeira persoa, a vida dunha vila de Ferrolterra aló polos 80. É incrible que alguén poida sacar en tan pouco espazo a chea de matices que agocha a realidade da aldea: o acoso, o maltrato, a amizade, o gregarismo adolescente, o rastro da diáspora, o alcoholismo, o suicidio… Todo marcado coa diapasón do tren que transita polos límites da bisbarra como unha metáfora da nosa alienación.
Boísima; de lectura obrigada.
Comentarios recentes