Tódolos anos o IES Rosalía de Castro de Santiago de Compostela convoca o premio literario “Arcebispo Juan de San Clemente” que xa vai pola vixésimo primeira edición no que se escollen varias obras nas modalidades de Lingua Galega, Lingua Castelá e Lingua Estranxeira. Este premio ten a particularidade de que o xurado non son eruditos sesudísimos, nin tan sequera profesores, senón alumnos e alumnas do propio centro.
A maiores, esta edición tamén ten unha segunda particularidade que é que quixeron facer unha homenaxe aos participantes doutros anos, tanto autores premiados como membros dos xurados anteriores. Por iso, nesta edición contan coa colaboración de 4 centros do resto da Galiza, un por provincia entre os que está o noso IES. Compoñén o xurado desta edición, por tanto, o alumnado dos seguintes centros, a parte dos do propio IES convocante: o instituto Xelmírez I de Santiago, o Lucus Augusti de Lugo, o Pintor Colmeiro de Silleda e o Ferro Couselo de Ourense.
Unha vez rematada o proceso da Selectividade, pois os participantes é o alumnado de 2º de BAC, é cando se falla. E, nesta ocasión, os gañadores foron os seguintes nas 3 categorías.
Na categoría de Lingua Galega, A memoria da choiva, de Pedro Feijóo, que se impuxo a “A lúa da colleita” de Anxos Sumai, e a “Somnámbulos” de Suso de Toro,
-
-
A memoria da choiva, de Pedro Feijóo
-
-
A lúa da colleita, de Anxos Sumai
-
-
Somnámbulos, de Suso de Toro
Na categoría de Lingua Castelá, triunfou “El impostor” de Javier Cercas, sobre “El balcón en invierno” de Luis Landero e “Así empieza lo malo” de Javier Marías.
E na categoría de Lingua estranxeira, impúxose “El testamento de María” do irlandés Colm Tóibín que tivo máis puntos que “Expo 58” de Jonathan Coe e “Barba Azul“, de Amèlie Nothomb.
Pois voltou Suso de Toro a dar sinais de vida coa súa nova novela”Fóra de si“, non é do mellor que lle teño lído pero este home tenme feito pasar uns momentos inesquecibles, ten boa man e boa cabeza para a escritura, é sen dúbida un dos gurús da literatura contemporánea galega. A trama é sinxela: a volta ao comezo dun home despois dunha vida artellada artificialmente, allea á vontade del mesmo, algo que nos ocorre a case todos, e que sementa unha insatisfacción agochada dentro de nós que imos trasmitindo por capilaridade sen darnos de conta do dano que orixinamos, como unha causalidade circular da que soamente nos libramos cando se achega a morte, daquela o perdón, a culpa e o que puido ser e non foi veñen a trocar as nosas vidas, cheas de segredos e mentiras. Dende un diálogo (monólogo) paterno-filial, a piques do falecemento do pai, o protagonista vai remexendo no seu pasado ata trocar o seu presente. A min prestoume.
Comentarios recentes