Como tódolos anos, temos aquí o tríptico coas lecturas recomendadas para o Nadal. Sempre procuramos, tamén, que máis aló do que se pode ver nos andeis dos expositores da entrada, haxa títulos para tódalas idades e tódolos gustos das persoas que formamos a comunidade educativa.
Desta volta contamos con títulos de divulgación científica, de banda deseñada, best seller de Ildefonso Falcones ou Ken Follet, un libro sobre aAprendizaxe baseada en Proxectos, unha biografía sobre Greta Thumberg, un libro sobre castrexos e romanos ou un libro é moi recente sobre outra forma de ve-lo cine.
Velaí xa temos o vídeo con fotos da charla-presentación do libro no que se facía referencia ao Campo de Concentración de Figueras. Nel podemos ver parte da presentación por parte do profesor Gaspar Méndez e diversas imaxes do momento.
O vindeiro xoves día 28, ás 19’30 h. vaise celebrar no Salón de actos do noso instituto a presentación do libro “Memoria de Arnao“. Contará coa presenza do autor Francisco García Rodríguez e intervirá tamén Helena González Vázquez.
O libro, que ten como subtítulo “Campo de concentración de Figueras”, relata as circunstancias do campo de concentración no concello de Castropol, Asturias (ao outro lado da raia de Ribadeo), presenta gran cantidade de documentos inéditos e comentará múltiples feitos relacionados co pasado relacionado coa Guerra Civil e a postguerra na zona.
Presentamos unha nova reseña de Antonio, o profesor de Lingua e Literatura Castelá.
Joël Dicker, xoven escritor xenebrés, conságrase co éxito obtido por esta novela, catalogada como “thriller”, aínda que supera por moito os límites deste xénero.
A historia conta a investigación dunha morte que sucedeu fai moitos anos nun pobo costeiro de Norteamérica. O que nun principio evidenciaba un caso resolto convértese nunha maraña de interrogantes que un escritor nobel en crisis creativa chegado de Nova York debe desentrañar.
Na novela vese claramente o influxo de autores como Nabokov e a súa grandiosa Lolita, así como a pegada dos grandes escritores de novela negra estadounidenses ou do cinema clásico de Hollywood. Dicker sabe combinar de maneira maxistral unha historia de amor cos avatares dunha sociedade na que se critica claramente a dobre moral imperante na América de finais do século XX.
Pese á súa ambientación, a novela pode extrapolarse a practicamente calquera lugar do planeta, xa que a confección dos distintos personaxes que fai Dicker dálle unha dimensión abondo ampla.
En definitiva, unha obra apaixoante que engancha dende a primeira liña e que mantén a atención do lector ata a última letra. Moi cinematográfica, luminosa e visual, probablemente acabe na gran pantalla, se non o fixo xa.
Aquí presentamos as nosas suxestións para este Nadal tan raro. Procuramos que a nosa biblioteca siga cun uso suficiente para as circunstancias nas que estamos. Por iso, tamén leva os nosos mellores desexos para o vindeiro ano.
Coma tódolos anos, presentamos o tríptico de Nadal. Coma sempre, tamén, procuramos que estean representadas todas as idades do noso IES e que, así, poidan atopar algo que poida ser do seu interese e entreterse nas vacacións.
Pódese descargar en formato pdf, premendo na imaxe. Felices vacacións.
Paul Watzlawick, psicólogo coautor da “Teoría da comunicación humana” e un dos meus gurús, escribiu algo tan simple como: “A realidade non existe, é un constructo hipotético”. Esta afirmación axiomática é a pedra angular do relativismo, o todopoderoso e omniscente saber científico non é máis que unha quimera subiugante que, fundamentalmente dende o século XIX, coloniza a adquisición de coñecemento impoñendo unha ditadura sen precedentes na historia da humanidade.
“As mentiras científicas sobre a muller” é unha reflexión alternativa á autocracia androcéntrica, creada perversamente sobre unha cultura hexemónica machista que despreza sistematicamente á muller e instrumentalízaa como obxecto de desexo e reprodución. Non é unha lectura de divertimento, trátase dun traballo de investigación que analiza o vergoñante tratamento que, dende o “incuestionable” paradigma positivista, estáse a facer coa muller. Dende a antropoloxía, a etología, a socioloxía, a menciña… Dauder e Sedeño van desenmascarando falsidades “científicas” que responden a intereses económicos e de perpetuación de roles de poder masculinos, tan daniños para o gineceo que resulta bochornosa a súa lectura. Coñecía superficialmente moitos datos: a inconsistencia do manual estatístico dos trastornos mentais e o seu recalcitrante tratamento das “patoloxías” sexuais e de xénero, o engano acerca das vacinas do VPH (Virus do Papiloma Humano), a vergoñosa implantación de métodos anticonceptivos baseados na abolición do ciclo menstrual… En fin, que se este libro non serve, non xa para sensibilizar senón para mobilizar a xente, apaga e imos.
Quedei ancorado no libro “La vida en las ventanas“, non volvín a Andrés Neuman ata esta “Fractura” e laméntoo, sempre se cruzan lecturas entre desexos e vas abandonando promesas de reencontros que no meu caso quedan nunha listaxe virtual que xamais terei tempo para baleirala. Neuman é un grandísimo narrador e a súa última obra é un xogo entre a novela e o xornalismo reivindicativo, un manifesto antinuclear agochado na historia dun sobrevivinte de Hiroshima e os relatos en primeira persoa de 4 mulleres en 4 cidades que compartiron distintos momentos da súa vida, un trenzado sociocultural que xoga coas sutilezas da comunicación humana a través da linguaxe.
De cada libro quédame un recordo, polo menos un, se non me ocorre é que pasou pola miña vida como os centos de persoas coas que me cruzo cada día, obsérvoas pero non as inclúo nos meus recordos. De “Fractura” quedarame un concepto, a palabra á miña idade estou seguro de que se desvanecerá, o ” Kintsugi“, unha arte xaponesa que reconstrúe pezas rotas facendo visibles as súas gretas con láminas de ouro, unha metáfora da vida que se destrúe e recompón nunha sinusoide ineludible, algunhas persoas empéñanse en disimular as cachizas que conforman a súa historia, cando o verdadeiramente belo é mostralas como cegadoras fracturas. Eu polo menos son un home roto en mil pedazos, un kintsugi.
En outubro de 2018 faleceu Arto Paasilinna, escritor finés do que se dixo fora o inventor do “humor negro ecolóxico”.
Eu estreneime na súa obra co “O muiñeiro ouveador“, maxistralmente traducida ao galego por Tomás González Ahola. Unha boísima elección porque a historia ben podería estar contextualizada na Galiza de mediados do século XX. Un conto fermoso no que a tolemia é cuestionada dun xeito intelixente ao confrontar os valores urbáns coa natureza, un alegato panteìsta cheo de graza e dramatismo. Moi recomendable.
Oito anos demorou Domingo Villar a terceira entrega das andainas do inspector Leo Caldas. “O último barco” son 800 páxinas de novela policial made in Galiza, unha “negra” de estrutura clásica que consegue manter a incertidume ata a derradeira liña. Gostara do debut con “Ollos de auga” e defraudome “A praia dos afogados” (sen mencionar a nefasta adaptación cinematográfica que fixeron dela) pero hai que recoñecer que este traballo, rumiando na pescuda dunha muller desaparecida en Moaña, está moi ben artellado. Lectura de entretenimento moi recomendable. Para os/as incondicionais de Villar, que se contan por milleiros, imprescindible.
Comentarios recentes